Regelmatig hoor ik: “Wauw, Wiek, jij durft dat maar mooi even. Je eigen bedrijf, dat zou ik niet kunnen!” Ondanks dat dat een mooi compliment is, is dat zeker niet helemaal waar. Als je mij zes jaar geleden verteld had dat ik nu al vier jaar mijn eigen onderneming zou runnen, had ik je hard uitgelachen. Ondernemen zit niet bij mij in de familie en ik vond het vooral allemaal erg risicovol en eng klinken van tevoren. Desondanks sta ik hier nu toch. Omdat ik een droom had en simpelweg niet anders meer kon. Vandaag kwam ik ‘toevallig’ langs een oude notitie van augustus 2017 in mijn telefoon. Hij is echt heel persoonlijk, maar omdat ik hoop dat hij misschien iemand kan inspireren die nu zijn of haar droom niet durft te volgen, wilde ik hem toch delen. Juist omdat wat van de buitenkant zo makkelijk kan lijken, eigenlijk helemaal niet zo hoeft te zijn…

In januari 2016 begon ik mijn eigen bedrijf Paardenontmoeting, terwijl ik nog in deeltijd bleef werken bij mijn werkgever als psycholoog in de specialistische geestelijke gezondheidszorg. Drie dagen werkte ik voor die praktijk en twee dagen werkte ik voor Paardenontmoeting. Ik was zo ontzettend trots op mezelf dat ik deze stappen gezet had. Nu had ik én de zekerheid van een vast contract én mijn droom. Mooier kon het niet, toch? Niets was minder waar, want mijn zelfontwikkeling ging door en wilde meer. In de zomer van 2017 ging ik op vakantie en die was fantastisch tot ik na een week opeens overvallen werd door huilbuien omdat ik niet terug wilde naar mijn werk in loondienst. Daar schreef ik toen het volgende over in mijn telefoon:

“Het is 7:10 uur, ik kijk naast me op het nachtkastje en zie een stapel verfrommelde zakdoeken liggen. Verfrommeld door tranen en frustraties. Ik voel me onrustig en eigenlijk gewoon ronduit rot. Waarom doet je passie volgen pijn en waarom voelt het eerder alsof ik angsten aan het ontwikkelen ben dan op het punt sta weer een geweldig goede doorbraak in mijn leven te beleven? 

Passie doet blijkbaar pijn, dit weet ik door eerdere ervaringen in mijn reis maar ik heb er blijkbaar weinig écht van opgeslagen. Of heeft dat iets te maken met dat je erge pijn vergeet, zoals die van een bevalling? Zodat je nooit te bang bent om iets opnieuw te doen? 

Dat laatste klopt al niet want ik schijt in mijn broek en het vreet me op van binnen. Het is als een boemerang die steeds opnieuw terugkomt: Vang me nou! Maar ik durf hem niet te vangen en ik weet niet waarom. Ik weet het eigenlijk wel; ik ben bang om te falen. Wat als ik hem vang, ik ben daar waar ik wil zijn en het valt tegen? Wat als het me niet lukt en ik al mijn zekerheid, waar ik zo hard voor gewerkt en gestreden heb, in de prullenbak heb gesmeten alsof het niks is? 

Ik kan zo tien tegenargumenten bedenken  waarom dit níet waar is, maar mijn weegschaal wil toch angst laten winnen. Angst voor het onbekende, want ik ben ook maar een gewoontediertje. Hoe apart ik blijkbaar ook ben volgens mijn omgeving. Om de een of andere reden kan ik niet kiezen voor het gangbare, heb ik wilde dromen die zich uiten  als ontembare gedachten en me een rusteloos hoofd geven. 

Net zoals vannacht. Ik lig in een mooi hotelbed op een geweldige vakantie met de liefde van mijn leven. Een paar dagen was ik ein-de-lijk in rust. Na een jaar vol onrust. En toen was daar die boemerang weer. Die boemerang die zei dat ik volledig voor mijn passie moest gaan. Hij vloog keihard tegen mijn hoofd omdat ik hem nog steeds niet durfde te vangen. 

Au.

Mijn hoofd voelt diffuus en van binnen schreeuwt een stem. “Je weet wat je moet doen Wiek. Waarom ben je zo bang? Durf nou! Kom op! Je wilt dit al zo lang.. Het universum test je.”

*BONK*

Even duurt het voordat ik besef wat er aan de hand is. Eerst denk ik nog dat het de schoonmaakster is. Wat? Ik heb het ‘It’s time for two’-bordje toch aan de klink gehangen? 

*Fladderfladderfrrrt*

Oh shit! Een zwaluw! Die zie ik de afgelopen week steeds al vliegen, er moet er een tegen het raam geknald zijn. Ik ga uit bed zoals ik vannacht al veertien keer gedaan heb uit pure wanhoop en kijk langs het gordijn. Daar zit hij. Of zij. Een klein hoopje vogel. Toevallig las ik pas op Facebook dat zwaluwen niet op kunnen stijgen vanaf de grond, dat ze zich moeten laten vallen om te kunnen vliegen. Hij of zij kan het balkon niet meer af door de hoge glazen reling, het fladdert op en neer tegen het glas zonder te snappen waarom het niet meer vliegen kan. Ergens begrijp ik niet dat zo’n klein vogeltje zo’n harde klap overleefd heeft. Vlug pak ik mijn badjas en ga het balkon op. Ik pak de zwaluw op in mijn handen en houd hem over de reling. Hij laat zich vallen.. en snel vliegt hij weg, terug richting de zee. Terug naar de rest.

Als ik opkijk zie ik dat er wel honderd zwaluwen iin de lucht zijn nu. Wauw.. Ik sta minutenlang vol geluk met open mond te kijken terwijl de zin: ‘Hilf mir fliegen’ door mijn hoofd schiet. Wat raar. Die zin is sinds mijn aankomst in dit hotel al meerdere malen door mijn hoofd geschoten. Ik snapte niet waarom en ik heb niets met Duits. En nu sta ik hier, en help ik dit vogeltje vliegen net nadat ik letterlijk in mijn telefoon typ: ‘Het universum test je.’ 

Dankjewel lieve zwaluw, als dit geen teken is..”

Dit teruglezen voelt nog steeds een soort van magisch. Het was dan ook op deze dag, 17 augustus 2017, dat ik besloot dat ik mijn zekerheid de deur uit zou doen. Ik zou mezelf laten vallen, een duik in het diepe nemen. In het onbekende, in onzekerheid. Ik wilde honderd procent kunnen gaan voor mijn bedrijf. Dat bestond al anderhalf jaar, maar ik kon niet mijn alles geven. Je zou denken dat ik inmiddels al heel wat hordes genomen had om daar, op dat punt, te komen. Dat was ook zeker zo, maar toch voelde deze keuze opnieuw doodeng. Toch heb ik het gedaan, direct de eerste werkdag na de vakantie heb ik mijn ontslag ingediend bij mijn werkgever en ik heb nooit meer achterom gekeken.

Waarom deel ik dit? Omdat ik hoop dat het iemand bereiken zal, die naar anderen kijkt en denkt: “Ik zou willen dat ik zou kunnen wat zij kunnen. Ik zou willen dat ik zou durven wat zij durven.” Stop met jezelf klein te houden en niet te gaan voor je droom. Want ondanks dat het eng is, zal het je ook tot grote hoogten brengen. Het brengt je zelfontwikkeling, geluk, groei, en nog zoveel meer.

Ben niet langer bang om te vallen; kijk uit naar het vliegen.