Soms hoor je over mensen die geboren worden met een passie. Deze mensen zetten van jongs af aan alles op alles om hun dromen waar te maken. Topsporters bijvoorbeeld. Geboren met een talent en ze zetten alles opzij om hun doel te bereiken. Ik ben nooit die persoon geweest. Wel was ik van jongs af aan gek op paarden. In vele vriendenboekjes heb ik dan ook opgeschreven dat ik later jockey wilde worden. Toen ik op mijn tiende verjaardag mocht gaan paardrijden, kwam mijn meisjesdroom uit. Ik mocht op de rug van de appelschimmel genaamd Danny en het was het meest geweldige uur van mijn leven tot dusver. Vanaf dat moment ging ik elke week een paar uurtjes naar de manege en hoopte ik iedere Sinterklaas, Kerst en verjaardag dat er die dag toch echt een eigen paard in de tuin zou staan. Dat moment kwam nooit, tot mijn grote teleurstelling.

In mijn tienertijd bleef ik trouw rijden, maar ook kwamen daar andere hobby’s bij. Mijn aandacht ging uit naar andere dingen dan paarden, al bleven ze altijd belangrijk voor mij. Toen ik eenmaal ging studeren, had ik niet het idee dat ik hier een toekomst mee kon opbouwen en ging ik keurig rechten studeren. Dit viel me erg tegen en na een jaar koos ik ervoor in plaats daarvan te starten met de studie Psychologie aan de Universiteit van Tilburg. De mens had me altijd geboeid en ik wilde meer leren over dieper liggende constructen in persoonlijkheid. Flashforward naar vijf jaar later en daar stond ik als afgestudeerd psycholoog met mijn masterdiploma in the pocket. Ik kreeg een mooie baan aangeboden op mijn stageplaats en daar ging ik vol voor.

Echter, bleek ik na een aantal jaar iets te missen, maar op dat moment wist ik niet wat. Paarden waren op dat moment al een aantal jaar geen actief onderdeel meer van mijn leven, al spookten ze regelmatig op willekeurige momenten door mijn hoofd. Ik weet inmiddels dat bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar daar was ik me op dat moment nog niet van bewust.
Het gemis ging steeds harder knagen en ik begon frustraties te voelen op de plek waar ik zat. Ik denk dat ik het het beste kan omschrijven alsof ik een jas aan had die mij niet paste. Hij knelde en trok en ik voelde me ongemakkelijk. Ik was het niet eens met hoe bepaalde werkwijzen ‘nou eenmaal zo hoorden’ en ik ging op zoek naar hoe het anders kon.

Ik heb toen diep onderzoek gedaan naar mezelf: Wat beweegt mij? Waar heb IK behoefte aan in mijn leven? Wat zijn mijn talenten en valkuilen? Waar word ik blij van? Wat wil ik absoluut wel en niet? Super interessante vragen die me stukje bij beetje leidden naar.. de paarden. Ik heb lijstjes vol geschreven wat betreft bovenstaande vragen en op ieder lijstje kwam terug dat ik behoefte had aan de natuur, contact met dieren, mensen weer in contact brengen met zichzelf, juist door dicht bij jezelf te zijn en rust. Ik ben gaan zoeken naar wat daarbij paste, want van het bestaan van coachen met paarden had ik op dat moment geen weet.

Ik weet nog goed dat ik zocht op therapie met dieren op Google en ik toen de zorgboerderij bij mij in de buurt vond. Wauw, dat was gaaf! Ik heb ze direct aangeschreven of ze een paar helpende handen konden gebruiken: absolute inspired action. Tevens ging ik verder op zoek naar opleidingen op dit vlak en ik kwam uit bij het educatief centrum de Keulseweg. ‘Toevallig’ (degenen die mij kennen weten dat ik hier allang niet meer in geloof) zou er dat weekend een open dag zijn, maar helaas was die vol. Ook zag ik op hun website dat er twee maanden later een nieuwe opleidingsgroep zou starten tot equine assisted coach (voor de meeste mensen beter bekend als ‘paardencoach’) en er was nog 1(!) plek vrij in de groep.

Intuïtief wist ik het gelijk: die plek is voor mij. Ik heb ze gemaild met de vraag of ik alsjeblieft naar de open dag zou mogen komen dat weekend als er nog mensen af vielen. Ik wilde zo graag kennismaken en ik wilde die plek vullen in april. Na een aantal dagen kreeg ik een mailtje terug dat ik welkom was die zondag en ik herinner me nog goed dat ik een gek dansje deed door de kamer bij vrienden waar ik op dat moment was. Iedereen keek me vreemd aan: “Coachen met paarden? Wat? Eh, ok Wiek.” Dit was vast een gekke gril van mij. Ik had toch een goede baan? Het werd op zijn zachtst gezegd niet echt in goede orde ontvangen door mijn omgeving destijds. Ik herinner me nog goed dat ik op die zondagochtend een half uur voordat de open dag begon, de lesruimte in stapte bij de Keulseweg. Ik zag de lachende gezichten van de docenten en voelde de fijne, kalme energie daar. Ik was thuis.  Na de open dag ben ik naar huis geracet en heb ik me als een idioot ingeschreven op die laatste plek voor de opleidingsgroep. Die was van mij.

Als ik eraan terug denk, voelen deze gebeurtenissen nog steeds als een dominoreeks van geluk. Eentje waarbij alle steentjes op het goede moment de juiste kant op vielen. Ik wist op dat moment niet zeker of ik mijn baan van toen zou houden, omdat er eigenlijk geen vaste contracten meer gegeven werden en ik moest het mijne over een paar maanden krijgen. Toch besloot ik om, tegen alle ‘verstandige’ adviezen in, mijn laatste spaargeld uit te geven aan deze opleiding. Zonder zicht op toekomst in dit vak op dat moment en zonder te weten of ik nog wel een baan zou hebben over een poosje. Ik wist echter zeker: Ik hoor hier te zijn en dit gaat me lukken, hoe eng het misschien ook is.

En wat ben ik blij dat ik die keuze toen voor mezelf durfde te maken, want het is de eerste keuze geweest in een lange reeks van keuzes die daarna nog volgden (hier meer over in deel 2). Keuzes die mijn toekomst mede bepaald hebben. Geen keuzes vanuit ratio, maar vanuit gevoel, intuïtie, vanuit passie. Want ik dacht dan misschien dat ik niet geboren was met een passie, dat was ik wel. De paarden hoorden in mijn leven, ik heb alleen niet altijd even goed durven luisteren. En dat laatste is dan ook mijn missie geworden: mensen laten luisteren, naar zichzelf. Naar binnen durven keren en écht naar jezelf durven kijken. Wie ben IK? Wat heb ik nodig? Waar mag ik naartoe? Waar word ik écht gelukkig van? Welk pad mag ik daarvoor bewandelen? Kortom; echt luisteren vanuit jouw essentie, midden in de natuur mét het altijd oordeelloze gewaarzijn van de paarden die jou verder helpen op jouw pad.

Wat ben ik dankbaar dat ze dit met ons willen bewandelen.