In 3 stappen op weg naar jouw droom!

Ken je dat? Dat stemmetje in je hoofd dat jou vertelt dat je iets beter niet kan doen of dat niemand op je zit te wachten? Vandaag maak ik daar samen met jou korte metten mee. Want het is tijd om het leven van jouw dromen te gaan leven! Live your True You!

In mijn sessies met de paarden of in gewone gesprekken met vriendinnen, familie of bekenden is dit een topic dat steeds weer terug blijft komen: Het niet durven leven van je dromen. Mensen vertellen me steeds dat ze het:  ‘Oh zo knap vinden dat ik het gewoon gedaan heb en dat zij dat nooit zouden kunnen of durven’. Ik krijg daar eerlijk gezegd een heel benauwd gevoel van. Want je bent hier op aarde met een missie, toch? Dit is jouw leven! En dan haal je er niet alles uit…waarom? Door ‘wat-als’ scenario’s? Ik vind het eeuwig zonde. Daarom heb ik er een missie van gemaakt mensen te empoweren te geloven in zichzelf. In stappen durven zetten, ook daar waar je niet altijd weet waar het precies heen zal gaan. Want het is jouw leven en er is zoveel moois te doen voor jou!

In dit blog deel ik vandaag 3 stappen met jou, die jou dichterbij jouw droom gaan brengen. Ik zal ze stap voor stap uitleggen, zodat ook jij na het lezen vandaag nog stappen kan gaan zetten!

De stappen die ik vandaag met je behandelen zal, luiden als volgt:

  1. Maak korte metten met je belemmerende overtuigingen!
  2. Alles is uit te zoeken!
  3. Neem vandaag al een eerste stapje!

Ik ben er heilig van overtuigd dat als je deze drie stappen steeds opnieuw blijft doorlopen wanneer je ergens tegenaan loopt, je overal uit komt.

Stap 1: Maak korte metten met je belemmerende overtuigingen.

We beginnen bij stap 1: Maak korte metten met je belemmerende overtuigingen.
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk deze stap is, eigenlijk start alles hier mee. We hebben namelijk allemaal een innerlijke criticus. Je weet wel, zo’n zeurstemmetje dat je laat twijfelen aan dingen en soms zelfs aan ALLES wat je doet. Bij de één praat hij wat vaker, harder en dominanter dan de ander, maar toch heeft iedereen er een. Herken je hem? Laat deze criticus het nou niet zo fijn vinden als jij dingen doet die buiten je comfortzone vallen. Regelmatig betreft dit acties die met jouw dromen te maken hebben. De criticus vindt deze dingen, groot, eng of jou niet capabel. Om gek van te worden, toch?

Ik neem je even mee je brein in om uit te leggen hoe dit werkt. Want vaak denken we dat we -om bijvoorbeeld maar even een gevoel te noemen- angstig worden van een gebeurtenis, maar daar zit in werkelijkheid nog een stap tussen. Namelijk, de gedachte die we hebben over deze gebeurtenis. Deze gedachte is het in werkelijkheid die bepaalt hoe we ons voelen, niet de gebeurtenis zelf! Ik neem even als voorbeeld dat je er over nadenkt om de stap te wagen je droom achterna te gaan en met jouw idee een eigen bedrijf te beginnen. Dit is dan wel geen gebeurtenis die op dat moment zelf plaatsvindt, maar wel iets waar jij over nadenkt om in de komende tijd te gaan doen. Je hoofd registreert het als werkelijke gebeurtenis en daar komen de gedachten al: “Wat als ik niet goed genoeg ben?”, “Niemand zit toch op mij te wachten?”, “Wie denk ik wel niet dat ik ben?” of “Het is toch niet realistisch om te denken dat ik hier mee genoeg geld kan verdienen?!” Herken je ze? Ik denk dat de meesten wel eens één van bovenstaande gedachten gehad heeft, of ze vaker voorbij horen komen.

Door één of meerdere van deze gedachtes ontstaat vervolgens bij jou een angstig gevoel. NIET door jouw droom zelf! Het is echt heel belangrijk dat je deze twee leert scheiden. Want met onze innerlijke criticus houden we onszelf klein. Je innerlijke criticus houdt zijn mond en je voelt je weer veilig: hup, terug in je comfortzone.  Super fijn. Want het resultaat van je angstige gevoel is dat je vervolgens besluit om het toch maar niet te doen. Uiteindelijk mega frustrerend, of niet? Zeker als je een jaar na dato denkt: was ik toen maar begonnen, dan was ik nu hier…

Geloof me, ook ik maak deze dingen mee maar zie het inmiddels als een sport om mezelf uit te dagen en me zo steeds opnieuw te stretchen. Uitdagingen blijven bestaan. Op ieder niveau komen er weer nieuwe terug. Maar dit spel is leuk! Het is echt zo tof om eens te denken aan dingen die je nu zonder nadenken doet die bijvoorbeeld een jaar of korter geleden nog ondenkbaar voor je leken. Vaak denken we als mens alleen maar aan de dingen die we nog niet kunnen in plaats van waar we eigenlijk vandaan komen en wat we dus wel al allemaal geleerd hebben in ons leven.

Wat betreft belemmerende overtuigingen en negatieve gedachten heb ik trouwens heel goed nieuws voor je. Want hoewel we niet altijd controle hebben over gebeurtenissen in ons leven, kunnen we onszelf wél trainen wat betreft onze mindset. En als je grip hebt op je gedachten, kan je vervolgens veel beter zélf bepalen hoe jij je wilt gedragen. Doen wat jij wílt doen, in plaats van dingen doen uit angst of onzekerheid. Jij hebt de controle en staat aan het roer!

En nu het belangrijkste: Hoe kan je een gedachte nou ombuigen?

Door je bewust te zijn van het feit wanneer je een belemmerende overtuiging hebt. Het zal in het begin misschien wat training vergen, maar gelukkig heb je hier tegenwoordig zelfs apps voor. Als je in de appstore zoekt op ‘gedachtenschema’ vind je er vanzelf één. Deze app neemt jou vervolgens vanzelf mee in het uitdagen en ombuigen van jouw gedachte. Ook kan je vaker voorkomende gedachten opslaan om ze op een later moment nog eens terug te lezen. Easy-peasy dus.
Een aanrader als je hier echt mee aan de slag wilt.

De bedoeling is namelijk dat als je een negatieve of belemmerende gedachte hebt, je deze signaleert en ombuigt. Je kan natuurlijk niet de hele dag jouw gedachten in de gaten houden want we hebben er als mens nogal veel. Dus misschien is het in het begin handig om erop te letten als je een negatief gevoel ervaart. Dus op het moment dat je je angstig, down of boos begint te voelen, ga je je stappen na: Wat dacht ik vlak voordat ik me zo ging voelen? Waar was ik mee bezig en wat veroorzaakte nu precies dit gevoel? Als je je negatieve gedachte opgespoord hebt, mag je hem positief ombuigen naar iets wat je ook kan geloven maar jou geen rotgevoel geeft. Bijvoorbeeld, als je je eigen bedrijf wilt starten en denkt: “Wie zit er nu op mij te wachten?”, kan je deze gedachte veranderen naar: “Ik geloof in hetgeen dat IK te brengen heb in deze wereld en degenen voor wie dit bestemd is haken vanzelf bij me aan.” De nieuwe gedachte geeft je waarschijnlijk een opgelucht en vertrouwd gevoel in plaats van een angstig gevoel en zorgt er dus ook voor dat je je anders gaat gedragen. Je durft nu bijvoorbeeld wél jouw domeinnaam te registreren of jouw plannen met anderen te delen. Yes!

Weet jij van jezelf welke overtuigingen of negatieve gedachten jij hebt die jou belemmeren in het gaan zetten van stappen? Schrijf ze eens allemaal op en buig ze om naar iets positiefs dat jij ook kan geloven. Ik kan je garanderen dat dit echt al zal zorgen voor een enorme shift in je gevoel. Op deze manier heb je zelf het heft in handen om steeds opnieuw te kiezen voor jezelf. Dit is super krachtig!

Stap 2: Alles is uit te zoeken!

Nu we stap 1 doorlopen hebben, is het tijd om door te gaan naar stap 2: Alles is uit te zoeken!
Herken je dat op het moment je iets nieuws wilt gaan doen je denkt aan alles wat er fout kan gaan? Dat je denkt aan alle redenen om iets niet te doen? Zoals: ‘Ik ben te oud om nog een nieuwe weg in te slaan.’, of: ‘Dat is veel te duur, dat kan ik niet betalen’. Probeer dat echt een halt toe te roepen zoals je gedaan hebt bij stap 1. Want voor alles is wel een manier te vinden, dit is echt puur je mindset! Nu is het dus aan jou om de gedachten om te gaan buigen die alleen maar denken dat iets geen optie is. Gedachten die als het ware alleen maar beren op de weg zien.  We gaan zoeken naar wat wél kan en wat wél mogelijk is.

Toen ik in 2015 begon aan mijn opleiding tot equine assisted coach wist ik al dat ik over een aantal maanden mijn baan zou verliezen. Ik had op dat moment al twee contracten gehad en het derde contract moest met de regelgeving van toen een vast contract worden. Mijn werkgever destijds wilde geen vaste contracten meer geven. Dus hij besloot om alle mensen waarvan het contract af liep, te laten gaan. Ik kreeg dit al een aantal maanden van tevoren te horen samen met een aantal andere collega’s. Waarbij het voor enkelen van hen zorgde voor paniek,  besloot ik dat dit een kans voor mij was om een nieuwe weg in te slaan.

Het bedrag voor de opleiding was het allerlaatste geld op mijn spaarrekening. Ik was op dat moment al jaren uit de paarden, ik zou mijn baan verliezen over een paar maanden waardoor er geen geld meer binnen zou komen en plotseling besloot ik deze nieuwe, onzekere weg in te slaan? Ik weet nog goed dat mijn vader samen met nog heel wat anderen in mijn directe omgeving dit een héél slecht idee vond. In de paarden viel toch helemaal geen geld te verdienen? “Ga voor zekerheid, ga toch gewoon op zoek naar een nieuwe baan.”, was wat me vertelt werd.

Ondanks dat ik het zelf ook heel spannend vond, voelde dat ik dit écht moest doen. Ik zou wel eens bewijzen dat ik wél een succesvol bedrijf op kon zetten in een markt die onzeker was. Zelfs zonder enkele ondernemerservaring. Ik ging het gewoon doen en besloot de investering in mezelf en een nog niet bestaand bedrijf te maken. Dit voelde goed voor mij! Uiteindelijk liep het er op uit dat dit niet alleen de eerste, beste investering van mijn leven was maar door mijn diepe vertrouwen is ook echt alles en méér uitgekomen.

Tijdens de eerste maand dat ik begon aan de opleiding hoorde ik trouwens dat ik tóch een vast contract zou krijgen wanneer mijn contract afliep die paar maanden later. Dus alle waarschuwingen van anderen waren echt voor niets geweest. Wat als ik daar naar geluisterd had of mijn eigen kritische stemmetje de overhand had gegeven? Want ondanks dat ik super enthousiast was en ergens diep vertrouwen voelde, was ook dat stemmetje bij mij wel wat aanwezig. Ik ben opgevoed met het idee dat het heel belangrijk is om spaargeld te hebben in het geval van mindere tijden en dat geld zou ik met de opleiding allemaal ‘even over de balk gooien’ voor een heel onzekere toekomst. Dit was dus allemaal voor niets geweest, want dat grote voorziene probleem was er uiteindelijk helemaal niet.

Wat ik hier mee wil zeggen is: probeer in je leven te denken in mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. Voor vrijwel alles is echt een manier te vinden. Kijk eens naar iets wat jou nu tegenhoudt en bedenk wat wél een stap in de juiste richting voor jou kan zijn. Er kan zoveel meer als je maar buiten je comfortzone durft te denken, echt waar! Soms willen we bijvoorbeeld iets waar we nu niet het geld voor hebben. Zie dit als een mogelijkheid om creatief te worden in het bedenken van het verdienen van iets extra’s zodat je het wél kunt betalen. Bijvoorbeeld door extra te werken, spullen die je niet meer gebruikt te verkopen of vraag of het betalen in termijnen wellicht een optie is. Ik ben me ervan bewust dat dit maar één voorbeeld is, maar op vrijwel alles is iets te vinden.

We zijn nu aangekomen bij de laatste, derde stap: Neem vandaag al een eerste stapje. Dit is een hele effectieve en een hele leuke omdat je jezelf hier direct mee empowered. Je zegt hiermee tegen jezelf dat jij vertrouwen hebt in hetgeen dat jij kan. Nu ligt het natuurlijk even helemaal aan het onderwerp waar jij een drempel in ondervindt of het gebied waarin jouw droom ligt wat een eerste stapje kan zijn. Als het nog spannend voelt: maak het gewoon klein. Je hoeft niet direct groot te denken. Ik gebruik zelf altijd graag de metafoor van een auto die in het donker rijdt. Je kan niet de gehele weg voor je zien, jouw lichten verlichten slechts een paar meter voor je op de weg. Je vertrouwt op de lichten dat zij steeds de komende paar meter voor je zullen verlichten en als je die hebt afgelegd volgen de volgende meters. Stap voor stap mag jij bouwen aan je droom. Wil je bijvoorbeeld een bedrijf beginnen? Ga dan eens brainstormen over de naam. Het mag steeds echter worden in jouw hoofd. En als je al een naam hebt, registreer dan de domeinnaam voor een euro. Het is echt bizar hoeveel positief effect zo’n stapje jou al kan geven!

Ik ben nu al super excited voor jou en héél benieuwd welk stapje jij gaat zetten vandaag. Wil je alsjeblieft met me delen met welke overtuigingen jij korte metten gaat maken en welk stapje jij gaat zetten vandaag? Ik ben super benieuwd!

*Dit blog is eerder verschenen als True You Podcast 01: In drie stappen op weg naar jouw droom!

Grenzen aangeven, hoe doe je dat?

Net die ene keer toch weer ‘Ja’ zeggen als je het eigenlijk liever niet wilt doen. Aangeven dat je er geen extra klusje bij kunt hebben doe je niet, want dat is sneu voor je collega die het ‘ook al zo druk heeft’. Of je sociale agenda veel voller plannen dan fijn is, omdat ‘alles zo leuk is en je écht iedereen móet zien om elkaar weer bij te kunnen kletsen’.

Grenzen stellen, voor jezelf en de ander: een lastig onderwerp. Of toch niet..?

Wanneer je om je heen kijkt, kom je iedere dag wel terecht in situaties waarin je je eigen grenzen moet bewaken. Eigenlijk best schokkend als je daar over nadenkt. Want dit betekent ook dat wanneer je hier geen of onvoldoende weerstand op kan bieden, je een groot gedeelte van je leven dingen doet die jij eigenlijk helemaal niet wilt. Alleen om een ander tevreden te houden of omdat je niet goed genoeg naar jezelf luistert. Dat is buiten zonde van je tijd ook nog eens heel erg ongezond.

Waarschijnlijk weet je wel dat we allemaal een bepaalde persoonlijke energiebalans hebben. Maar wist je ook dat onder andere het niet bewaken van je grenzen jou enorm veel energie kost? Niet alleen op het moment zelf, maar ook ervoor en erna wanneer je erover nadenkt, baalt of al moe wordt van de gedachte dat je straks weer op een kringverjaardag zit met allerlei onbenullige praatjes waar je geen behoefte aan hebt. Laat staan wanneer je nadien volledig uitgeblust op de bank ploft: ‘Zo, ik heb mijn plicht weer gedaan..’. Dit is zo ontzettend zonde voor jezelf en ook niet echt fair naar de ander toe, toch?

In een maatschappij waarin we massaal geleerd hebben om anderen te pleasen, is het je goed recht om te gaan leren staan voor wat JIJ eigenlijk wilt. Je grenzen aan leren geven, want daar worden we uiteindelijk allemaal beter van. Onderstaand een mooi voorbeeld van Sarah* (gefingeerde naam) die tijdens een sessie bij Paardenontmoeting geconfronteerd werd met het niet aangeven van haar grenzen:

Vanuit de bak is een zucht duidelijk hoorbaar: Sarah* is sinds een half uur bezig om Giovanni te verplaatsen uit haar eigen ruimte die zij daar zelf heeft neergelegd, maar hij verzet geen stap. Ik zie haar hand langs haar ogen strijken in haar gezicht: een traan wordt verwoed weggeveegd. ‘Waarom lukt dit me niet?’ Haar gedachte is bijna hoorbaar. De traan wordt veroorzaakt omdat ze dit in haar dagelijks leven regelmatig tegenkomt wanneer ze samenwerkt met haar collega’s. Na nog een poosje proberen loopt ze terug naar mij en vraagt: “Lukt dit weleens iemand of heb je hem soms gewoon geleerd stil te staan in een cirkel?”
Feit is dat ik geen enkel paard in de kudde dingen aanleer om te doen tijdens sessies. Alles wat ze laten zien is oprechte communicatie tussen de coachee en hen. Wat je uitstraalt, krijg je terug. Confronterend met momenten, maar daardoor ook zo leerzaam. Want het is een directe reactie op jou en dus ook een duidelijke reflectie op wat jouw omgeving in je dagelijks leven eigenlijk van jou ziet en ontvangt. Ik vraag haar wat ze zou willen. “Dat hij luistert naar mij, ik ben toch duidelijk?” “Is dat zo?”, vraag ik. Sarah denkt even na en zegt dan: “Misschien niet helemaal, ik zie geen reactie bij hem.” Als ik haar vraag wat ze nog meer zou kunnen proberen, geeft ze aan dat ze haar intentie duidelijker zou kunnen maken door met meer energie de cirkel in te gaan. Ze loopt terug naar Giovanni, haar schouders rechter dit keer. Haar lichaamshouding is overduidelijk veranderd. Al voor ze bij de cirkel aankomt, zie ik Giovanni’s oor haar kant op draaien. Hij heeft haar gezien en gevoeld. Rustig stapt hij de cirkel uit. Sarah heeft een lach op haar gezicht. Het is haar gelukt, met haar eigen oplossing op haar eigen subtiele manier. Nu heeft ze een manier gevonden om dit ook op de werkvloer aan te pakken.

Grenzen aangeven is lastig voor heel veel mensen en het voorbeeld van Sarah* is daar slechts één van. Niet alleen ‘nee’ zeggen, maar ook teveel ‘ja’ zeggen op hulpvragen of zelfs steeds hulp aanbieden ook wanneer iemand er niet naar vraagt. Dit heeft allemaal effect op jouw energie balans. Je deelt en geeft en vervolgens is jouw batterij leeg. Wat blijft er dan over voor jou? Precies, niets! Aan het eind van de dag lig je moe op de bank en voel je je onvervuld.

Wat kan je hier nu mee doen?

Kleine tips: check een paar keer per dag, maar zeker na een pittige activiteit in bij jezelf: Hoe voel ik me? Zit ik in groen (ik voel me goed), oranje (ik begin geprikkeld te raken) of rood (ik voel me overprikkeld)? Bedenk eens voor jezelf hoe je daar in terecht gekomen bent; zo sta jij aan het roer en niet die ene andere persoon die ‘al jouw energie heeft opgezogen’. Want let’s face it: daar ben je echt zelf bij. Het blijft dan ook altijd jouw taak om aan te geven wanneer iets niet langer ok is voor jou. Als je in oranje of rood zit, is het zaak weer terug te raken naar groen. Weet jij wat je daarvoor nodig hebt? Waar wordt je normaal rustig en ontspannen van? Is dat even mediteren, douchen of wandelen? Gemakkelijke kleding aan, wat eten (brainfood!) of even rustig wat lezen? De tips hier boven zijn allemaal dingen die ik zelf graag doe om weer tot rust te komen, maar die kunnen voor jou heel anders liggen. Zoek dit eens uit. Weet dat wanneer je in rood zit, je je oranje fase mogelijk helemaal gemist hebt. Of zat je emmer misschien al redelijk vol aan het begin van de dag? Self care is zo belangrijk en gaat de hele dag door! Ook als je in een omgeving bent waar je bovenstaande mogelijkheden niet uit kan voeren, kan je een kort moment voor jezelf pakken. Sluit je ogen en visualiseer een beschermende cirkel van licht om jezelf heen. Veeg deze hele ruimte schoon met een bezem. Niets kan jou raken in jouw cirkel en al jouw schone, fijne energie is van jou. Het kan ook een goed idee zijn om je dag al te beginnen met het visualiseren van deze cirkel, zo ben je de hele dag door beschermd.

Door gedurende de dag duidelijk je grenzen aan te geven, kan jij jouw energie verdeling veel beter managen en voel je je ook nog eens in controle. Want JIJ staat aan het roer, niemand anders! Je hoeft er niet steeds voor een ander te zijn, dit kan niet eens als je er niet in de eerste plaats voor jezelf bent. Net zoals je in het vliegtuig (hopelijk maak je dit nooit mee..) altijd eerst je eigen zuurstofmasker op zet en dan pas dat van een ander, doe je dit ook in het dagelijks leven. Want als je zelf geen zuurstof krijgt, kan je er ook niet voor een ander zijn. Dit is dus totaal niet egoïstisch; op deze manier zorg je goed voor jezelf én de ander.

Paarden leven in kuddes en doen niet anders. Zij zullen altijd datgene doen wat goed is voor het grotere geheel. Dit betekent ofwel dat ze een zwakker paard bij hen zullen laten eten op het moment dat dit paard zo op krachten kan komen om de kudde bij te houden tijdens hun tocht (want met zijn allen bij elkaar zijn we veilig voor roofdieren). Maar ook dat ze een ander kuddelid op zullen drijven met -wanneer nodig- wat extra paardenkracht als deze teveel achter blijft en loopt te treuzelen. Het is een komen en gaan van grenzen aangeven, want zo blijven ze veilig en is hun overleven gegarandeerd.

Een sessie coachen met paarden is dan ook bij uitstek de geschikte mogelijkheid om, net zoals Sarah, jouw manier van grenzen aangeven eens te toetsen en hiermee te experimenteren. Want het paard zal reageren op jouw energie en lichaamshouding. Wat straal jij uit? Ben jij een leider, of moet je volgen? Wie bepaalt hier in de bak? Hoe stel jij je grenzen en zal het paard daar al dan niet naar luisteren? Je kan naar hartenlust in een veilige omgeving experimenteren met jouw grenzen en eens zien of die eigenlijk wel duidelijk zijn voor de ander. Als hoogsensitieve vrouw herken ik heel goed dat je soms duidelijker moet zijn voor een ander terwijl jij zelf super snel signalen uit je omgeving oppikt en daar steevast op ingaat. Dit kan best een uitdaging zijn. Voor je eigen gevoel ben je al heel duidelijk geweest, maar de ander reageert niet. De kunst is dan en bij jezelf te blijven én duidelijk genoeg te zijn voor je omgeving. Wil je het eens ervaren? Je bent van harte welkom bij ons in de wei.

Coachen met paarden: What’s in it for you?

In de afgelopen blogs heb ik je als eerste iets verteld over de rol van paarden in mijn leven en hoe ik mede door hen echt mijn eigen pad ben gaan lopen. Dwars tegen al mijn eigen angsten en adviezen van anderen in besloot ik het roer finaal om te gooien. Ik was veel te jong om te settelen voor iets dat me niet gelukkig maakte, toch? Inmiddels weet ik dan ook allang dat dit geheel klopt en had ik nooit andere keuzes willen maken. Dit gun ik anderen ook en het is mijn missie geworden om dit via mijn werk te mogen uitdragen: Anderen de kans geven te kijken naar datgene wat écht belangrijk is voor hen.

Ik hoor je nu bijna denken: “Leuk verhaal, maar what’s in it for me?”
Exact de reden waarom ik deze reeks blogs begonnen ben: Ik wil je graag meenemen op een reis in de wereld van het coachen met paarden. Want wat kan het voor jou betekenen? Wat ga jij eruit halen als je een sessie of een traject volgt? Wat is het nut van een sessie met paarden tegenover een sessie zonder paarden? Voor mij mag dit dan gesneden koek zijn, als je op deze link geklikt hebt, zijn dit wellicht precies de antwoorden waar je naar op zoek bent. En die geef ik je heel graag!

Wat kan het voor jou betekenen?
Als mens maken we in ons leven heel veel mee. In de maatschappij van alledag, maar we dragen ook ervaringen bij ons uit het verleden die (onbewust) nog veel effect op ons huidige functioneren hebben. Voel je je bijvoorbeeld regelmatig gehaast, gestressed, uit contact met je gevoel, niet goed genoeg of ervaar je juist dat je niet datgene uit je leven haalt dat je graag zou willen? Een sessie met paarden kan jou antwoorden geven over wat wél of nog beter voor je werkt. Ook als je het antwoord op deze vragen niet weet, is dat geen probleem. Ik ontmoet namelijk ook veel klanten die graag ‘open’ een sessie in willen gaan. Ze hebben eigenlijk geen directe hulpvraag, maar zijn wel heel benieuwd naar wat een ontmoeting met het paard ze brengen zal. In ons leven ontwikkelen we ons namelijk altijd door, dat stopt niet als je ‘30-something’ bent. Zelfontwikkeling gaat door tot je laatste dag. Is dat niet een prachtig iets? Dat je iedere dag kunt bouwen aan een meer ontwikkelde versie van jezelf? Niet één die beter is dan die van gisteren, maar een versie die nog meer geleerd heeft, nog meer weet en daardoor het pad kan lopen dat je graag zou willen lopen. Omdat we in de sessies oplossingsgericht werken, ben jij zelf altijd degene die je eigen antwoorden gaat formuleren op jouw vragen. Want een goede coach vertelt jou niet wat je moet zien, maar wel waar je naar mag kijken. En juist dat geeft jou kracht en zelfvertrouwen, want jij mooi persoon, jij draagt alle antwoorden al in jezelf!

Wat haal jij eruit als je een sessie of traject volgt?
Je kan je voorstellen dat wanneer je een eenmalige sessie volgt, er heel veel aan bod komt. Van alles dat nog niet helder voor je was komt aan de oppervlakte door het contact met het paard. Je kan dan denken aan onbewuste thema’s, relaties en/of gebeurtenissen uit je leven. Soms kan één sessie voldoende zijn om al jouw vragen of ontwikkelstukken te shiften en verandering aan te brengen. In andere gevallen is het fijn om in een aantal opvolgende sessies te kijken naar jouw thema(‘s) en hier steeds verder in te kunnen duiken. Steeds een laagje dieper afpellen. Zo kan jij verder gaan en betekenisvolle stappen zetten op jouw pad. Het verschil hier in is heel persoonlijk: de ene persoon kan zelf verder met alles (en geloof me, dat kan heel veel zijn!) dat uit één sessie naar voren komt en de andere persoon vindt het prettiger om in een traject samen met het paard steeds meer stukjes van de puzzel te leggen. Dit is per vraag en persoon afhankelijk en beide vormen zijn helemaal prima! Het gaat ten slotte om jouw pad en niet dat van een ander.

Wat is het nut van een sessie met paarden tegenover een sessie zonder paarden?
Regelmatig krijg ik de vraag of je ervaring met paarden moet hebben om aan een sessie deel te mogen nemen. Het antwoord is nee. Je hoeft zeker geen ervaring met paarden te hebben om een geweldige sessie te ervaren. We werken altijd vanaf de grond en we werken met lichaamstaal en energie. Omdat het paard zo’n sensitief wezen is, kan hij haarfijn afstemmen op jou en jou daardoor razendsnel naar jouw ontwikkelpunten brengen. Nog veel beter en sneller dan een mens dat kan, nog veel beter dan ik. Wacht even, zei ik dat nou echt? Ja, dat zei ik echt. Paarden zijn namelijk veel betere coaches dan wij mensen dat zijn. Waar wij ons als mens nog weleens kunnen vergissen in een zelfverzekerde houding, een indrukwekkend CV of prachtige kleding en een dikke auto (‘Zo, die heeft het voor elkaar!’), prikt een paard daar direct dwars doorheen. Een paard gaat niet af op wat jij vertelt met je woorden, een paard gaat af op wat jij vertelt met je lichaamstaal, energie, spierspanning en zelfs je ademhaling en hartslag. Bijzonder he? Spannend ook wel voor sommigen, om een ander wezen te ontmoeten dat ze door en door lijkt te kennen zonder dat ze je ooit eerder gezien hebben. Toch is het precies wat er keer op keer, in iedere sessie weer, gebeurt. Dit maakt de coaching feilloos, oordeelloos, eerlijk en razendsnel. Het is dan ook goed mogelijk dat jij na één sessie alle antwoorden hebt gevonden die je nodig hebt om weer verder te kunnen. Een nog bijkomend voordeel van werken met paarden is dat je door hun leefomgeving ook direct met beide benen midden in de natuur staat. Even helemaal uit je comfortzone van het stedelijke leven, terug met je voeten in de wei of het zand. De heerlijke rust ervaren van de ruisende bladeren in de bomen, het hoge gras en de overvliegende vogels. Alles is met elkaar verbonden en doet mee, resoneert met jou en het paard. Terug naar de natuur, terug naar jezelf. Is dat niet precies waar je naar op zoek bent?

Dus, wat haal jij uit een sessie coachen met paarden? Je zou jezelf ook kunnen vragen: wat haal ik eruit om mezelf beter te leren kennen? Wat haal ik eruit om eindelijk met mijn thema’s aan de slag te gaan die er nu voor zorgen dat ik niet mijn ware droom leef? Wat haal ik eruit als ik mezelf ontwikkel; écht next level ga? Als jouw antwoord op een van die vragen schouderophalend ‘niet zoveel’ is, dan is een sessie met paarden geen match voor jou. Voel je je juist wel aangetrokken, benieuwd en/of nieuwsgierig met wat gezonde spanning? Je bent zo welkom!

In de komende reeks blogs die zullen volgen zal ik steeds een bepaald thema of topic gaan belichten wat bij uitstek geschikt is om uit te coachen (spoiler alert: dat zijn ze allemaal). Mocht je graag eerder willen weten of jouw coachvraag geschikt is voor een sessie, traject of VIP-day bij Paardenontmoeting? Neem gerust contact op of plan een vrijblijvende intakecall in, dat vind ik super leuk!

Mijn eigen reis: deel I

Soms hoor je over mensen die geboren worden met een passie. Deze mensen zetten van jongs af aan alles op alles om hun dromen waar te maken. Topsporters bijvoorbeeld. Geboren met een talent en ze zetten alles opzij om hun doel te bereiken. Ik ben nooit die persoon geweest. Wel was ik van jongs af aan gek op paarden. In vele vriendenboekjes heb ik dan ook opgeschreven dat ik later jockey wilde worden. Toen ik op mijn tiende verjaardag mocht gaan paardrijden, kwam mijn meisjesdroom uit. Ik mocht op de rug van de appelschimmel genaamd Danny en het was het meest geweldige uur van mijn leven tot dusver. Vanaf dat moment ging ik elke week een paar uurtjes naar de manege en hoopte ik iedere Sinterklaas, Kerst en verjaardag dat er die dag toch echt een eigen paard in de tuin zou staan. Dat moment kwam nooit, tot mijn grote teleurstelling.

In mijn tienertijd bleef ik trouw rijden, maar ook kwamen daar andere hobby’s bij. Mijn aandacht ging uit naar andere dingen dan paarden, al bleven ze altijd belangrijk voor mij. Toen ik eenmaal ging studeren, had ik niet het idee dat ik hier een toekomst mee kon opbouwen en ging ik keurig rechten studeren. Dit viel me erg tegen en na een jaar koos ik ervoor in plaats daarvan te starten met de studie Psychologie aan de Universiteit van Tilburg. De mens had me altijd geboeid en ik wilde meer leren over dieper liggende constructen in persoonlijkheid. Flashforward naar vijf jaar later en daar stond ik als afgestudeerd psycholoog met mijn masterdiploma in the pocket. Ik kreeg een mooie baan aangeboden op mijn stageplaats en daar ging ik vol voor.

Echter, bleek ik na een aantal jaar iets te missen, maar op dat moment wist ik niet wat. Paarden waren op dat moment al een aantal jaar geen actief onderdeel meer van mijn leven, al spookten ze regelmatig op willekeurige momenten door mijn hoofd. Ik weet inmiddels dat bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar daar was ik me op dat moment nog niet van bewust.
Het gemis ging steeds harder knagen en ik begon frustraties te voelen op de plek waar ik zat. Ik denk dat ik het het beste kan omschrijven alsof ik een jas aan had die mij niet paste. Hij knelde en trok en ik voelde me ongemakkelijk. Ik was het niet eens met hoe bepaalde werkwijzen ‘nou eenmaal zo hoorden’ en ik ging op zoek naar hoe het anders kon.

Ik heb toen diep onderzoek gedaan naar mezelf: Wat beweegt mij? Waar heb IK behoefte aan in mijn leven? Wat zijn mijn talenten en valkuilen? Waar word ik blij van? Wat wil ik absoluut wel en niet? Super interessante vragen die me stukje bij beetje leidden naar.. de paarden. Ik heb lijstjes vol geschreven wat betreft bovenstaande vragen en op ieder lijstje kwam terug dat ik behoefte had aan de natuur, contact met dieren, mensen weer in contact brengen met zichzelf, juist door dicht bij jezelf te zijn en rust. Ik ben gaan zoeken naar wat daarbij paste, want van het bestaan van coachen met paarden had ik op dat moment geen weet.

Ik weet nog goed dat ik zocht op therapie met dieren op Google en ik toen de zorgboerderij bij mij in de buurt vond. Wauw, dat was gaaf! Ik heb ze direct aangeschreven of ze een paar helpende handen konden gebruiken: absolute inspired action. Tevens ging ik verder op zoek naar opleidingen op dit vlak en ik kwam uit bij het educatief centrum de Keulseweg. ‘Toevallig’ (degenen die mij kennen weten dat ik hier allang niet meer in geloof) zou er dat weekend een open dag zijn, maar helaas was die vol. Ook zag ik op hun website dat er twee maanden later een nieuwe opleidingsgroep zou starten tot equine assisted coach (voor de meeste mensen beter bekend als ‘paardencoach’) en er was nog 1(!) plek vrij in de groep.

Intuïtief wist ik het gelijk: die plek is voor mij. Ik heb ze gemaild met de vraag of ik alsjeblieft naar de open dag zou mogen komen dat weekend als er nog mensen af vielen. Ik wilde zo graag kennismaken en ik wilde die plek vullen in april. Na een aantal dagen kreeg ik een mailtje terug dat ik welkom was die zondag en ik herinner me nog goed dat ik een gek dansje deed door de kamer bij vrienden waar ik op dat moment was. Iedereen keek me vreemd aan: “Coachen met paarden? Wat? Eh, ok Wiek.” Dit was vast een gekke gril van mij. Ik had toch een goede baan? Het werd op zijn zachtst gezegd niet echt in goede orde ontvangen door mijn omgeving destijds. Ik herinner me nog goed dat ik op die zondagochtend een half uur voordat de open dag begon, de lesruimte in stapte bij de Keulseweg. Ik zag de lachende gezichten van de docenten en voelde de fijne, kalme energie daar. Ik was thuis.  Na de open dag ben ik naar huis geracet en heb ik me als een idioot ingeschreven op die laatste plek voor de opleidingsgroep. Die was van mij.

Als ik eraan terug denk, voelen deze gebeurtenissen nog steeds als een dominoreeks van geluk. Eentje waarbij alle steentjes op het goede moment de juiste kant op vielen. Ik wist op dat moment niet zeker of ik mijn baan van toen zou houden, omdat er eigenlijk geen vaste contracten meer gegeven werden en ik moest het mijne over een paar maanden krijgen. Toch besloot ik om, tegen alle ‘verstandige’ adviezen in, mijn laatste spaargeld uit te geven aan deze opleiding. Zonder zicht op toekomst in dit vak op dat moment en zonder te weten of ik nog wel een baan zou hebben over een poosje. Ik wist echter zeker: Ik hoor hier te zijn en dit gaat me lukken, hoe eng het misschien ook is.

En wat ben ik blij dat ik die keuze toen voor mezelf durfde te maken, want het is de eerste keuze geweest in een lange reeks van keuzes die daarna nog volgden (hier meer over in deel 2). Keuzes die mijn toekomst mede bepaald hebben. Geen keuzes vanuit ratio, maar vanuit gevoel, intuïtie, vanuit passie. Want ik dacht dan misschien dat ik niet geboren was met een passie, dat was ik wel. De paarden hoorden in mijn leven, ik heb alleen niet altijd even goed durven luisteren. En dat laatste is dan ook mijn missie geworden: mensen laten luisteren, naar zichzelf. Naar binnen durven keren en écht naar jezelf durven kijken. Wie ben IK? Wat heb ik nodig? Waar mag ik naartoe? Waar word ik écht gelukkig van? Welk pad mag ik daarvoor bewandelen? Kortom; echt luisteren vanuit jouw essentie, midden in de natuur mét het altijd oordeelloze gewaarzijn van de paarden die jou verder helpen op jouw pad.

Wat ben ik dankbaar dat ze dit met ons willen bewandelen.

Mijn eigen reis: deel II

Regelmatig hoor ik: “Wauw, Wiek, jij durft dat maar mooi even. Je eigen bedrijf, dat zou ik niet kunnen!” Ondanks dat dat een mooi compliment is, is dat zeker niet helemaal waar. Als je mij zes jaar geleden verteld had dat ik nu al vier jaar mijn eigen onderneming zou runnen, had ik je hard uitgelachen. Ondernemen zit niet bij mij in de familie en ik vond het vooral allemaal erg risicovol en eng klinken van tevoren. Desondanks sta ik hier nu toch. Omdat ik een droom had en simpelweg niet anders meer kon. Vandaag kwam ik ‘toevallig’ langs een oude notitie van augustus 2017 in mijn telefoon. Hij is echt heel persoonlijk, maar omdat ik hoop dat hij misschien iemand kan inspireren die nu zijn of haar droom niet durft te volgen, wilde ik hem toch delen. Juist omdat wat van de buitenkant zo makkelijk kan lijken, eigenlijk helemaal niet zo hoeft te zijn…

In januari 2016 begon ik mijn eigen bedrijf Paardenontmoeting, terwijl ik nog in deeltijd bleef werken bij mijn werkgever als psycholoog in de specialistische geestelijke gezondheidszorg. Drie dagen werkte ik voor die praktijk en twee dagen werkte ik voor Paardenontmoeting. Ik was zo ontzettend trots op mezelf dat ik deze stappen gezet had. Nu had ik én de zekerheid van een vast contract én mijn droom. Mooier kon het niet, toch? Niets was minder waar, want mijn zelfontwikkeling ging door en wilde meer. In de zomer van 2017 ging ik op vakantie en die was fantastisch tot ik na een week opeens overvallen werd door huilbuien omdat ik niet terug wilde naar mijn werk in loondienst. Daar schreef ik toen het volgende over in mijn telefoon:

“Het is 7:10 uur, ik kijk naast me op het nachtkastje en zie een stapel verfrommelde zakdoeken liggen. Verfrommeld door tranen en frustraties. Ik voel me onrustig en eigenlijk gewoon ronduit rot. Waarom doet je passie volgen pijn en waarom voelt het eerder alsof ik angsten aan het ontwikkelen ben dan op het punt sta weer een geweldig goede doorbraak in mijn leven te beleven? 

Passie doet blijkbaar pijn, dit weet ik door eerdere ervaringen in mijn reis maar ik heb er blijkbaar weinig écht van opgeslagen. Of heeft dat iets te maken met dat je erge pijn vergeet, zoals die van een bevalling? Zodat je nooit te bang bent om iets opnieuw te doen? 

Dat laatste klopt al niet want ik schijt in mijn broek en het vreet me op van binnen. Het is als een boemerang die steeds opnieuw terugkomt: Vang me nou! Maar ik durf hem niet te vangen en ik weet niet waarom. Ik weet het eigenlijk wel; ik ben bang om te falen. Wat als ik hem vang, ik ben daar waar ik wil zijn en het valt tegen? Wat als het me niet lukt en ik al mijn zekerheid, waar ik zo hard voor gewerkt en gestreden heb, in de prullenbak heb gesmeten alsof het niks is? 

Ik kan zo tien tegenargumenten bedenken  waarom dit níet waar is, maar mijn weegschaal wil toch angst laten winnen. Angst voor het onbekende, want ik ben ook maar een gewoontediertje. Hoe apart ik blijkbaar ook ben volgens mijn omgeving. Om de een of andere reden kan ik niet kiezen voor het gangbare, heb ik wilde dromen die zich uiten  als ontembare gedachten en me een rusteloos hoofd geven. 

Net zoals vannacht. Ik lig in een mooi hotelbed op een geweldige vakantie met de liefde van mijn leven. Een paar dagen was ik ein-de-lijk in rust. Na een jaar vol onrust. En toen was daar die boemerang weer. Die boemerang die zei dat ik volledig voor mijn passie moest gaan. Hij vloog keihard tegen mijn hoofd omdat ik hem nog steeds niet durfde te vangen. 

Au.


Mijn hoofd voelt diffuus en van binnen schreeuwt een stem. “Je weet wat je moet doen Wiek. Waarom ben je zo bang? Durf nou! Kom op! Je wilt dit al zo lang.. Het universum test je.”

*BONK*

Even duurt het voordat ik besef wat er aan de hand is. Eerst denk ik nog dat het de schoonmaakster is. Wat? Ik heb het ‘It’s time for two’-bordje toch aan de klink gehangen? 

*Fladderfladderfrrrt*

Oh shit! Een zwaluw! Die zie ik de afgelopen week steeds al vliegen, er moet er een tegen het raam geknald zijn. Ik ga uit bed zoals ik vannacht al veertien keer gedaan heb uit pure wanhoop en kijk langs het gordijn. Daar zit hij. Of zij. Een klein hoopje vogel. Toevallig las ik pas op Facebook dat zwaluwen niet op kunnen stijgen vanaf de grond, dat ze zich moeten laten vallen om te kunnen vliegen. Hij of zij kan het balkon niet meer af door de hoge glazen reling, het fladdert op en neer tegen het glas zonder te snappen waarom het niet meer vliegen kan. Ergens begrijp ik niet dat zo’n klein vogeltje zo’n harde klap overleefd heeft. Vlug pak ik mijn badjas en ga het balkon op. Ik pak de zwaluw op in mijn handen en houd hem over de reling. Hij laat zich vallen.. en snel vliegt hij weg, terug richting de zee. Terug naar de rest.

Als ik opkijk zie ik dat er wel honderd zwaluwen iin de lucht zijn nu. Wauw.. Ik sta minutenlang vol geluk met open mond te kijken terwijl de zin: ‘Hilf mir fliegen’ door mijn hoofd schiet. Wat raar. Die zin is sinds mijn aankomst in dit hotel al meerdere malen door mijn hoofd geschoten. Ik snapte niet waarom en ik heb niets met Duits. En nu sta ik hier, en help ik dit vogeltje vliegen net nadat ik letterlijk in mijn telefoon typ: ‘Het universum test je.’ 

Dankjewel lieve zwaluw, als dit geen teken is..”

Dit teruglezen voelt nog steeds een soort van magisch. Het was dan ook op deze dag, 17 augustus 2017, dat ik besloot dat ik mijn zekerheid de deur uit zou doen. Ik zou mezelf laten vallen, een duik in het diepe nemen. In het onbekende, in onzekerheid. Ik wilde honderd procent kunnen gaan voor mijn bedrijf. Dat bestond al anderhalf jaar, maar ik kon niet mijn alles geven. Je zou denken dat ik inmiddels al heel wat hordes genomen had om daar, op dat punt, te komen. Dat was ook zeker zo, maar toch voelde deze keuze opnieuw doodeng. Toch heb ik het gedaan, direct de eerste werkdag na de vakantie heb ik mijn ontslag ingediend bij mijn werkgever en ik heb nooit meer achterom gekeken.

Waarom deel ik dit? Omdat ik hoop dat het iemand bereiken zal, die naar anderen kijkt en denkt: “Ik zou willen dat ik zou kunnen wat zij kunnen. Ik zou willen dat ik zou durven wat zij durven.” Stop met jezelf klein te houden en niet te gaan voor je droom. Want ondanks dat het eng is, zal het je ook tot grote hoogten brengen. Het brengt je zelfontwikkeling, geluk, groei, en nog zoveel meer.

Ben niet langer bang om te vallen; kijk uit naar het vliegen.